Postanowiliśmy wrócić do tematu świerzbu, a skłoniły nas do tego pytania dotyczące dezynfekcji, kierowane do zespołu sklepu sterim.eu. W poprzedniej publikacji omawialiśmy przyczyny, objawy i skutki tej uciążliwej choroby zakaźnej. Podkreślaliśmy jak istotna, oprócz samego leczenia, jest profilaktyka, czyli ochrona innych domowników przed zakażeniem świerzbowcem. Wiadomo że dezynfekcja pościeli, odzieży, sprzętów domowych, naczyń, zabawek itp. jest po prostu konieczna. Metody mogą być różne – od prostych, domowych sposobów radzenia sobie z pasożytem i jego jajami, po zaawansowane technologie wykorzystywane przez wyspecjalizowane firmy.
Spis treści
1. Najważniejsze informacje o świerzbie
2. Ochrona przed świerzbowcem
3. Dezynfekcja pościeli, odzieży, tkanin, tapicerki
4. Dezynfekcja mebli
5. Zaawansowane metody dezynfekcji pomieszczeń wraz z wyposażeniem
Świerzb wywoływany jest przez pasożyty, dla których typowym środowiskiem jest zewnętrzna warstwa ludzkiej skóry. Samice świerzbowca drążą w skórze nosiciela tunele, w których składają jaja. Z jaj wylęgają się larwy, które obok osobników dorosłych, po wydostaniu się na powierzchnię skóry, mogą przenosić się na kolejnego żywiciela.
Do zakażenia świerzbem, czyli świerzbowcem, dochodzi podczas kontaktu fizycznego - dotyk, przytulenie, spanie w skażonej pościeli, korzystanie ze skażonych przedmiotów. Objawem choroby są zmiany widoczne na stopach i dłoniach, a także w zgięciach kończyn i okolicach narządów płciowych. Najbardziej uciążliwe jest jednak swędzenie, nasilające się nocą.
Leczenie świerzbu polega na miejscowym aplikowaniu permetryny. W terapii stosowany jest również krotamiton, a u chorych z zaburzeniami odporności doustnie podawana jest iwermektyna. Dla złagodzenia świądu, szczególnie u osób o szczególnie wrażliwej skórze i tendencjami do alergii, stosowane są preparaty antyhistaminowe.
Niezbędnym uzupełnieniem terapii jest gruntowna dezynfekcja mebli i przedmiotów, z którymi stykał się chory, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które mogły mieć bezpośredni kontakt z jego skórą.
Świerzbowiec ludzki żyje… wyłącznie na swoim żywicielu. Larwy i dorosłe osobniki, osiadające na odzieży, domowych sprzętach i innych przedmiotach, są w stanie przeżyć kilka dni. Z jednej strony to na tyle długo, by stanowić zagrożenie dla domowników, a z drugiej strony na tyle krótko, by – gdy nie ma możliwości przeprowadzenia działającej natychmiast dezynfekcji – odczekać, aż pasożyt umrze z głodu.
Są więc dwie możliwości: albo gruntowna dezynfekcja, albo umieszczenie skażonych przedmiotów w zamknięciu na kilka dni, aż do momentu naturalnego obumarcia świerzbowca.
Usunięcie pasożyta z bielizny pościelowej i garderoby jest stosunkowo łatwe. Świerzbowiec neutralizowany jest podczas prania w wysokiej temperaturze (najlepiej 90 st. C) lub podczas prasowania.
Neutralizacji świerzbowca znajdującego na pościeli i odzieży musi towarzyszyć gruntowna dezynfekcja mebli. Zwłaszcza tych, z których korzystał chory: łóżka, krzeseł, foteli, stołów, biurka. Gładkie powierzchnie elementów wykonanych z drewna, tworzyw sztucznych oraz metalu należy przetrzeć lub spryskać preparatem charakteryzującym się dużą tzw. kompatybilnością materiałową, co oznacza brak ewentualnych skutków ubocznych oddziaływania czynnika chemicznego na materiał mebla.
Na pierwszy plan wysuwa się tutaj ozonowanie, które jest bardzo skuteczne, wymaga jednak zastosowania specjalnego sprzętu. Co prawda na rynku są już dostępne niewielkie generatory ozonu, przeznaczone do użytku domowego, ale nabywane są raczej przez alergików - z myślą o oczyszczaniu powietrza z alergenów. Do jednorazowej dezynfekcji mieszkania po wyleczeniu świerzbu można wynająć jedną z wyspecjalizowanych firm. Taka procedura na pewno da dobry efekt – ozonowanie jest wszechstronną i bardzo skuteczną metodą.
Jeszcze skuteczniejsze jest połączenie czynników dezynfekujących.
Niezależnie od tego czy zastosujemy prostą, domową metodę, czy zdamy się na pomoc specjalistów, ważna jest konsekwencja. Tylko gruntowna dezynfekcja całego wyposażenia mieszkania gwarantuje, że świerzbowiec nie przeniesie się na zdrowych domowników i nie zakazi ponownie wyleczonego chorego.